Relato: Aun no es el fin

Este es un relato que escribí para una clase de inglés, creo que de poco antes del año 2018, ya no recuerdo. La orden del libro, que claramente era pirata y fotocopiado, decía lo siguiente:

Rewrite “A killer in the back seat” or one of the stories your classmates told in the discussion exercise. Give the story the characteristics of an urban legend: Make it a “friend-of-friend” story, add details , and include the name of local people, places and streets.

Libro pirata de inglés

Aun no es el fin. Versión en español.

Hace tiempo, Silvia, la amiga de Martha, mi prima que no veo desde hace meses, me conto que le había ocurrido algo raro.

Silvia tuvo un incidente con un carro que se chocó ante sus ojos. Ella estaba estacionada, recién saliendo de sus clases, que se habían prolongado hasta tarde por la noche, cuando un Chevrolet Aveo del 2015 se estrelló contra una pared cercana a su auto. No había nadie cerca, y el estacionamiento estaba vacío con excepción a su propio auto y el ahora estrellado Chevrolet Aveo. Viendo la magnitud del choque, se acercó para ver cómo estaba el conductor.

Notó que no había ningún tipo de bebida alcohólica, ni señales de algún tipo de droga, aun así, el choque fue tan absurdo que era difícil creer lo contrario. Dentro del auto, se encontraba muy malherido un joven, bañado en sangre, pero se había salvado de un destino peor gracias al airbag que traía el auto y al cinturón de seguridad. Sin embargo, su rostro, no mostraba signos de dolor o agonía, más bien destacaba entre los hilos de sangre que lo recorrían, grandes lágrimas diluyéndola al fluir.

Rápidamente Silvia llamo a emergencias, de forma anónima, debido a que quería marcharse lo más pronto posible, temía pasar por un accidente similar si la noche seguía avanzando, después de todo, estaba muy agotada por las clases y el trabajo. Al llamar a emergencias, tardaron en contestar, cuando por fin lo hicieron, le pidieron mucha información y finalmente le dijeron que la ambulancia más cercana estaría allí en 30 minutos o más.

Ella dio por concluida su labor y se dispuso a retirarse, pero tan solo recordar las lágrimas en ese mar de sangre le punzo la conciencia profundamente y se quedó a esperar la ambulancia. Mientras tanto, recordando sus clases de primeros auxilios, logra sacar al joven del auto, y lo deposita suavemente en el suelo. Sus heridas no son especialmente graves, pero supo que si se demoraban mucho, morirá lentamente desangrado.

Ya impaciente, después de haber esperado quince minutos, Silvia desespera al ver que la respiración del joven empieza a ceder paulatinamente. Olvidando lo que le dijeron en emergencias, lleva al joven a su auto y lo recuesta en el asiento de atrás. Arranca y lo lleva a toda velocidad al hospital Luis Vernaza, que le quedaba más cerca y sabía como llegar. Durante el viaje, usando las manos libres, llama nuevamente a emergencias, pero después de mucha información que le piden, le dicen que la ambulancia no había salido aun, por lo que horrorizada, cuelga y se concentra en la vía. sabía que si se distraía, esta vez habrían dos muertos.

Una vez en emergencias, los enfermeros atienden al joven y lo llevan a urgencias. Silvia suspira pensando en lo mucho que le costara limpiar la sangre del asiento, pero su auto decide que no va a arrancar. Resignada, sale y toma un taxi para volver a su casa.

Totalmente agotada, respira profundo y cierra los ojos. Pasan por el cementerio central y una voz a su lado le dice:

—Muchas gracias por ayudar a mi hijo

Atendiendo al origen de la voz, ve a una señora de edad avanzada sonriéndole a su lado, dejándola paralizada de la impresión, mientras la señora continua hablando.

—Mi pobre hijo estaba muy triste por mi muerte que se ha quedado dormido por tanto llorar al volante. No sabía que podría hacer, es muy pronto para que se reúna conmigo, pero al menos, le has ayudado. Muchas gracias.

Apenas pronunciando las últimas palabras, la señora desapareció, justo cuando el taxi se alejaba del cementerio.

Al llegar a su casa, el taxista le rechazo el pago de la carrera diciendo:

—Esta ronda pasa a cuenta de la casa, como pago por llevar a aquel chico. Con esto, el taxi se perdió en la distancia sumergido en las luces distorsionadas por las lágrimas de Silvia, que empañaban sus ojos.

It’s not the end yet. English Version.

Some time ago, Silvia, Martha’s friend, my cousin who I haven’t seen for months, told me that something strange had happened to her.

Silvia had an incident with a car that crashed before her eyes. She was parked, just getting out of her classes, which had gone on late into the night, when a 2015 Chevrolet Aveo slammed into a wall near her car. There was no one near her, and the parking lot was empty except for her own car and the now-crashed Chevrolet Aveo. Seeing the magnitude of the crash, she went over to check on the driver.

She noted that there was no type of alcoholic drink, no sign of any type of drug, even so, the shock was so absurd that it was hard to believe otherwise. Inside the car, a young man was very badly injured, bathed in blood, but he had been saved from a worse fate thanks to the airbag that the car brought and the seat belt. However, his face did not show signs of pain or agony, rather it stood out among the threads of blood that ran through it, great tears diluting it as they flowed.

Silvia quickly called 911, anonymously, because she wanted to leave as soon as possible, she was afraid of going through a similar accident if the night continued to progress, after all, she was very exhausted from classes and work. When calling 911 she was slow to answer, when they finally did, they asked for a lot of information and finally told her that the nearest ambulance would be there in 30 minutes or more.

She concluded her work and prepared to retire, but just remembering her tears in that sea of blood pricked her conscience deeply and she stayed to wait for the ambulance. Meanwhile, remembering her first aid class, she manages to get the young man out of the car, and gently places him on the ground. His injuries aren’t particularly serious, but she knew that if they delayed too long, he would slowly bleed to death.

Already impatient, after having waited fifteen minutes, Silvia despairs when she sees that the young man’s breathing begins to gradually subside. Forgetting what she was told in the ER, she takes the young man to her car and puts him in the back seat. She starts and takes him at full speed to the Luis Vernaza hospital, which was closer to her and she knew how to get there. During the trip, using her free hands, she calls 911 again, but after asking for a lot of information, they tell her that the ambulance had not left yet, for which she, horrified, hangs up and concentrates on the road. . she knew that if she got distracted, this time there would be two dead.

Once in the emergency room, the nurses attend to the young man and take him to the emergency room. Silvia sighs thinking about how much it will cost her to clean the blood from the seat, but her car decides that she won’t start. Resigned, she goes out and takes a taxi back to her house.

Totally exhausted, she takes a deep breath and closes her eyes. They pass through the central cemetery and a voice next to her tells her:

Thank you very much for helping my son.

Paying attention to the origin of her voice, she sees an elderly lady smiling at her next to her, leaving her paralyzed with shock, while the lady continues speaking.

—My poor son was very sad about my death that he has fallen asleep from so much crying at the wheel. I didn’t know what he could do, it’s too soon for him to meet me, but at least, you’ve helped him. Thank you so much.

Hardly pronouncing the last words, the lady disappeared, just as the taxi was leaving the cemetery.

When she arrived at her house, the taxi driver refused to pay for the fare saying:

“This round goes to the house, as payment for taking that boy.” With this, the taxi was lost in the distance submerged in the lights distorted by Silvia’s tears, which clouded her eyes.

Ĝi ankoraŭ ne estas la fino. Esperanta Versio

Antaŭ iom da tempo, Silvja, la amikino de Marta, mia kuzo, kiun mi ne vidis dum monatoj, diris al mi, ke io stranga okazis al ŝi.

Silvja havis okazaĵon kun aŭto kiu kraŝis antaŭ ŝiaj okuloj. Ŝi estis parkumita, ĵus elirante el siaj klasoj, kiuj kuris malfrue en la nokton, kiam Chevrolet Aveo de 2015 frapis muron proksime de ŝia aŭto. Neniu estis ĉirkaŭe, kaj la parkejo estis malplena krom sia propra aŭto kaj la nun kraŝinta Chevrolet Aveo. Vidante la grandecon de la kraŝo, li alproksimiĝis por vidi kiel fartas la ŝoforo.

Li rimarkis, ke ekzistas neniu speco de alkoholaĵo, nek signoj de iu speco de drogo, eĉ tiel, la ŝoko estis tiel absurda, ke estis malfacile kredi alie. Ene de la aŭto, junulo estis tre grave vundita, banita en sango, sed li estis savita de pli malbona sorto danke al la aersako, kiun la aŭto alportis kaj la sekurzono. Tamen, lia vizaĝo ne montris signojn de doloro aŭ agonio, prefere ĝi elstaris inter la sangofadenoj kiuj trakuris ĝin, grandaj larmoj diluante ĝin dum ili fluis.

Silvja rapide telefonis al 911, anonime, ĉar ŝi volis foriri kiel eble plej baldaŭ, ŝi timis travivi similan akcidenton, se la nokto daŭre progresas, finfine ŝi estis tre elĉerpita de klasoj kaj laboro. Alvokinte 911 ili malrapide respondis, kiam ili finfine faris, ili petis multajn informojn kaj fine diris, ke la plej proksima ambulanco estos tie en 30 minutoj aŭ pli.

Ŝi finis sian laboron kaj prepariĝis foriri, sed nur memori la larmojn en tiu maro da sango profunde pikis ŝian konsciencon kaj ŝi restis por atendi la ambulancon. Dume, memorante siajn sukurklasojn, li sukcesas eltiri la junulon el la aŭto, kaj milde metas lin sur la teron. Liaj vundoj ne estas aparte gravaj, sed li sciis, ke se ili daŭros tro longe, li malrapide mortsangos.

Jam senpacienca, atendinte dek kvin minutojn, Silvja senesperiĝas, kiam ŝi vidas, ke la spirado de la junulo komencas iom post iom trankviliĝi. Forgesinte tion, kion oni diris al li en la Urbetaro, li prenas la junulon al sia aŭto kaj metas lin en la malantaŭan seĝon. Ĝi komenciĝas kaj kondukas lin plenrapide al la hospitalo Luis Vernaza, kiu estis pli proksime al li kaj li sciis kiel atingi. Dum la vojaĝo, uzante siajn manojn liberaj, ŝi denove telefonas al 911, sed petinte multajn informojn, ili rakontas al ŝi, ke la ambulanco ankoraŭ ne foriris, do terurigita, ŝi fermas kaj koncentriĝas sur la vojo. li sciis, ke se li distriĝos, ĉi-foje estos du mortintoj.

Unufoje en la krizĉambro, la flegistinoj prizorgas la junulon kaj kondukas lin al la sukurejo. Silvja ĝemas pensante pri kiom malfacile estos purigi la sangon de la sidloko, sed ŝia aŭto decidas ke ĝi ne startos. Rezigna, ŝi foriras kaj prenas taksion por reveni hejmen.

Tute elĉerpita, ŝi profunde enspiras kaj fermas la okulojn. Ili pasas tra la centra tombejo kaj voĉo apud li diras:

Koran dankon pro helpi mian filon.

Atentante la originon de la voĉo, ŝi vidas maljunan sinjorinon ridetantan ĉe ŝi, lasante ŝin paralizita pro ŝoko, dum la sinjorino daŭre parolas.

—Mia kompatinda filo tre malĝojis pri mia morto, ke li ekdormis pro tiom da plorado ĉe la rado. Mi ne sciis, kion mi povus fari, estas tro frue por ke li renkontu min, sed almena vi helpis lin. Multan dankon.

Apenaŭ prononcinte la lastajn vortojn, la sinjorino malaperis, ĝuste kiam la taksio estis eliranta el la tombejo.

Reveninte hejmen, la taksiisto rifuzis pagi la biletprezon dirante:

“Ĉi tiu rondo iras al la domo, kiel pago por preni tiun knabon.” Kun tio, la taksio perdiĝis en la malproksimo mergita en la lumoj distorditaj de la larmoj de Silvja, kiuj malklarigis ŝiajn okulojn.

Ahora estoy probando un sistema de lectura, para que sea mas cómodo leer en el blog. Puedes presionar el botón del libro en la esquina inferior izquierda para agrandar el texto y presionarlo de nuevo para volver todo a la normalidad. Aun tiene errores, pero lo iré mejorando poco a poco.

La idea que tengo es permitir una forma de agrupar los contenidos en colecciones. de esta manera, este relato pertenece a la colección “Relatos sueltos” y no pertenece a un arco histórico especifico, pero puede indexarse con las etiquetas o temáticas especificadas, por ejemplo: